سرگذشت گروهان سياه کتاب هفتم (تندیس)

باد با دمی گزنده مي‌نالد و زوزه مي‌کشد. صاعقه مي‌غرد و فرياد مي‌کشد. خشم نيرويي محرک در دشت سنگ درخشان است. حتي سايه‌ها هم ترسيده‌اند.

در قلب دشت، دژ خاکستري عظيمي، ناشناخته و کهن‌تر از هر خاطره‌ي نگاشته شده، سر به فلک‌کشيده است. برجي باستاني روي شيارِ ايجادشده در دشت واژگون شده است. از درون دژ صداي کوبه‌اي بم، مهيب و شمرده همچون تپيدن قلب دنيايي خفته، سکوت کهن را درهم مي‌شکند.

مرگ ابديت است. ابديت سنگ است. سنگ سکوت است.

سنگ ناطق نيست اما سنگ به ياد مي‌آورد.     

و اين چنين واپسين جنبش سنگ درخشان آغاز گرديد...